Պայքարը, հեղափոխությունն ու մենք
Վերջերս շատ եմ լսում էն կարծիքը, թե՝ «Ես արեցի էն, ինչ կարող էի։ Մնացածն արդեն Նիկոլի ու իր թիմի գործն ա»։
Չեղավ է ընկերներ, պայքարը չի սկսվել ու ավարտվել հեղափոխական ցույցերին մասնակցելով։ Պայքարը մեր մտքում պետք է լինի միշտ, պայքարը անօրինականության դեմ, ու այդ պայքարում արտոնյալներ չպետք է լինեն։ Պետք է գիտակցենք, որ մենք ենք օրենքը կիրառողը ու այդ օրենքը չպետք է կիրառվի սելեկտիվ ձևով։
Պայքարը պետք է լինի մեր արդեն սովորություն դարձած սխալ ու անօրինական քայլերի ուղղման համար, մենք պետք է մեզ «ստիպենք» լուսացույցի տակ սպասել մինչև մեզ համար կանաչ լույսը վառվի՝ անկախ նրանից ճանապարհն ազատ է, թե չէ։ Պետք է սովորեցնենք մեզ, որ թեկուզ 100֊ավոր մետրերով աղբաման չլինելու պարագայում պետք է սիգարետի «բիչոկը» պահենք մինչև աղբամանին հասնենք։
Պետք է հասկանանք, որ խնդրի մասին բարձրաձայնելը գործ տալը չէ, այլ ավելի լավ ապրելու տեսլականը։
Պետք է հասկանանք, որ «լավ տղեն» բարդյուրին պպզած թզբեխ պտտողը չէ։ Պետք է հասկանանք, որ մեր շրջապատող միջավայրի տերն ու պատասխանատուն մենք ենք ու մենք ենք մեղավոր, եթե այն լավը չէ։ Ու ոնց Փոքրիկ Իշխանում ա ասում «Հենց արթնանաս, քեզ կարգի բերես, կարգի բեր նաև մոլորակդ»։ Այսինքն որքան, որ հոգ ենք տանում մեր անձերի ու բարեկամների համար նույնչափ էլ պետք է հոգ տանենք մեր շրջակայքի համար։
Պետք է հիշենք, որ ամեն բան լավ է լինում, եթե խոսքերը գործով են ուղեկցվում։
Սերն էլ է այդպես, եթե գործնականում չես կիրառում ու այն «ապացուցող» գործողություններ անում՝ մեռնում է։
Այնպես որ եկեք մեր խոսքը գործ լինի։
0 Մեկնաբանություն